Unha noite non muiño,
unha noite non é nada.
Unha semaniña enteira
iso se que é muiñada
Ou muño non é muiño
que é a capela dos ratos
onde se daban os bicos
e mailos moitos abrazos.
Tomar o muíño como centro dos amores, que poden ser entre o muiñeiro e unha muller extraña, a muiñeira e un viaxeiro, ou entre dúas persoas que nada teñen que ver co muíño; é unha constante no folclore galego e europeo:
Mui muiño, mui muiño,
bótame a fariña fora
que a filla da muiñeira
ten un cantar que namora.
Quizais debido a este cantar enamoradizo das molineras, xurdiu de aquí o baile tradicional máis coñecido de Galicia, que recibe o nome da propietaria do muíño: " muiñeira". O muiñeiro non é en si un home artesán, pois poucos coñecementos requírense para levar a cabo a moenda. Tampouco adoita gañar grandes cantidades, pois cobra nunha parte do que el moeu. O traballo adóitase realizar de noite, e isto dálle un certo carácter máxico que, como non, todo oficio artesanal posúe:
Fun ó muiño do meu compadre,
fun polo vento e vin polo aire.
Estas son cousas de encantamento
ir polo vento e ir polo aire
Ningún comentario:
Publicar un comentario