13 de mar. de 2012

Tradición musical II

Florencio Lopez Fernández, o cego dos Vilares, naceu no lugar de Pin, concello da Fonsagrada o 12 de abril de 1914, era o quinto de oito irmáns dunha familia de labradores e ebanistas, el comeza unha tradición de músico que non tivo continuidade na súa familia.
A causa da cegueira de Florencia foi a varíola que sufriu sendo neno, enfermidade que fixo estragos na poboación infantil en épocas pasadas e que foi erradicada en España nos anos 60. Como sempre sucede coas persoas invidentes, sorprendía a capacidade de orientación que tiña para seguir os camiños e para ir só a moitos sitios.
Despois de sufrir a enfermidade, o seu pai enviouno a aprender a cantar e a tocar con outro cego, xa que daquela, un "eivado" como Florencio, tiña poucas oportunidades de conseguir ingresos se non era cantando ou vendendo coplas, Florencio foi aprendendo a tocar o violín e a cantar, conseguindo unha grande habilidade, outra das súas capacidades era o bo oído que tiña, era capaz de aprenderse unha melodía de oído e interpretala.
Vive na Fontaneira ata os 14 anos, cando marcha para Os Vilares de Cubilledo, de aí o nome de cego dos Vilares, alí vivirá ata os 56 anos cando regresa de novo A Fontaneira, é en Cubilledo onde aprende a tocar o violín, sendo o seu mestre Xoan Santamarta, músico cego de Riotorto que é quen lle ensina tamén as escalas.



O cego dos Vilares, tamén coñecido como o cego dá Fontaneira ou Florencio da Fontaneira, foi unha persoa moi querida polos seus conveciños e foi moi recordado dende que morreu en 1986, ía polas aldeas onde o chamaban, cantando romances e historias lendarias.
Florencio é o último violinista do gremio dos cegos cantores de coplas, que percorreron as feiras de Galicia e bisbarras limitrofes, adoitaba ir acompañado polo seu irmán Pascario, que era o copleiro, é dicir, quen vendía as coplas.
A fama a un nivel máis amplo víñolle polas súas gravacións incluídas no disco Recolleita Vol.I,  neste disco compartía protagonismo con Eva Castiñeira, pandeireteira e cantadora de Muxía (A Coruña), nel interpreta tocatas e cantigas maxistrais de moito valor musicolóxico. 



Os lugares onde era máis coñecido e estimado Florencio, eran A Fonsagrada, Baleira e Ribeira de Piquín, porque era a zona que máis frecuentaba, nesas zonas coñecía case todas as casas de case todos os lugares, porque acudía moitas veces, como visita ou como amigo, cando non como convidado especial.
As coplas e romances que cantaba Florencio, estaban moitas veces baseadas en sucesos reais, como o tema titulado tres casamientos nun día, que narra o caso, ao parecer certo e moi famoso a principios de século, dunha avoa, a súa filla e a súa neta que se casaron o mesmo día e na mesma igrexa, este uso da realidade, tamén se producía no caso dos acontecementos delituosos reais. Outro dos estilos de Florencio era o humor, en coplas como  A danza gárdanse unhas letras onde a ironía sempre está presente: < As rapazas da Coruña, non é unha que son todas, votan dous pares de medias, para facelas pernas gordas> < Carmiña ten un tinteiro, cheo de tinta marela, déixame mollar a pluma, no teu tinteiro Carmela>.

                                  
é un fragmento dun vídeo gravado por José Díaz Pin. Filmaciones a Penela. Gravado na casa de Florencio nos anos 80, poucos anos antes da súa morte.

El señor Florencio o cego dos Vilares - Cantar da Palmeira

Ningún comentario:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...